قلب من چون پرنده‌ی نغمه خوانی که آشیان در نیلوفر آبی ساخته…

قلب من چون پرنده‌ی نغمه خوانی که آشیان در نیلوفر آبی ساخته…
قلب من چون درخت سیبی‌ست که در زیر بار میوه‌های پر آب شاخسارش خم شده…
قلب من چون صدف رنگین‌کمانی‌ست که بر دریای آرام پیش می‌راند.
قلب من شادتر از تمام اینهاست زیرا سریری از ابریشم و پرنیان برپا کرده…
قلب من در بطن کبوترها و انارستان سبز، در کنار طاووس‌های صد چشم جای دارد، در میان دانه‌های طلایی و نقره‌ای که می‌درخشند و در برگ‌های سیم‌گون تندیس می‌آفریند.

قلب من چون نسیم لابه‌لای گندم‌زاران سبز است، همچون خنکای آب چشمه‌ای میان کوهساران.
قلب من چون نغمه‌ی آب میان رودخانه‌ای، قلب من همچون زمزمه باد میان برگ‌های لابه‌لای میوه‌های رنگین.
قلب من چون موجی است برتن رنگی ماهی‌ها در عمق آبی دریا…
قلب من همچون خورشید صبحگاه که سینه آسمان را می‌شکافد و بر زمین سلام می‌کند.
قلب من همچون آبی آسمان است همچون روح دمیده شده در میان طبیعت بکر دشت گل‌های بابونه…
قلب من همچون نم‌نم باران است بر تن تشنه‌ی خاک و عطر خوش باران.
قلب من همچون نامه‌ی خوش خبری‌ست به آدرس تو…
همچون لبخندی که به زیبایی یک نقاشی از زندگی بر لبان تو می‌نشیند…
و آرامشی‌ست که بعد از خواندن دل نوشته‌ام بر قلبت می‌نشیند.
آری هر روز با هر احساس جدیدی روز تولد حیات من فرا می‌رسد…