شعر عاشقانه شام مهتاب

تو اون شام مهتاب ، کنارم نشستی
عجب شاخه گل‌ وار ، به پایم شکستی

قلم زد نگاهت ، به نقش‌ آفرینی
که صورتگری را ، نبود این چنینی

پریزاد عشق‌ و ، مه‌ آسا کشیدی
خدا را به شور ، تماشا کشیدی

تو دونسته بودی ، چه خوش‌ باورم من
شکفتی و گفتی ، از عشق پرپرم من

تا گفتم کی هستی ؟ ، تو گفتی یه بی‌ تاب
تا گفتم دلت کو ؟ ، تو گفتی که دریاب

قسم خوردی بر ماه ، که عاشق‌ ترینی
توی جمع عاشق ، تو صادق‌ ترینی

همون لحظه ابری ، رخ ماه‌و آشفت
به خود گفتم ای وای ! ، مبادا دروغ گفت

گذشت روزگاری ، از اون لحظه‌ ی ناب
که معراج دل بود ، به درگاه مهتاب

در اون درگه عشق ، چه محتاج نشستم
تو هر شام مهتاب ، به یادت شکستم

تو از این شکستن ، خبر داری یا نه
هنوز شور عشق‌ و ، به سر داری یا نه

هنوزم تو شب‌ هات ، اگه ماه‌و داری
من اون ماه‌و دادم ، به تو یادگاری